Türkiye’nin Hukuki Çerçevesinde Yerel Yönetimlerin Rolü: Özerklik ve Sınırlamalar

TR:

1982 Anayasası’nın 127. Maddesi ile Türkiye’de yerel yönetimler bir kurum olarak tanımlanmış; belediyelere, özel idarelere ve köylere, yerel ihtiyaçları karşılayacak hizmetleri yönetme yetkisi, seçilmiş meclisler ve mali özerklikle birlikte verilmiştir. Avrupa Yerel Yönetim Özerklik Şartı’na olan bağlılığı nedeniyle, hükümet 1980’ler ile 2000’ler arasında yerel yönetimlerin idari ve mali bağımsızlıklarını artırmayı hedefleyen birçok reform gerçekleştirmiştir. Ancak idari vesayet sistemi, atanan kaymakamlar ve bakanlıklar aracılığıyla merkezi otoritenin yerel yönetimler üzerindeki kontrolünü sağlar ve bu durum yerel özerkliği sıkça kısıtlamaktadır. Son merkezileşme süreci, merkezi yetkililerin şehir planlaması ve bütçeleme üzerinde güç kazandığı bir eğilimi göstererek demokratik temsilin tehlikeye girmesine neden olmaktadır. Araştırma, Türkiye’nin üniter devlet yapısının, tarihi ve mevcut siyasi koşullarıyla birlikte, ulusal birliğin korunması adına yerel özerkliği sınırlayan, yargısal denetimi ve vatandaş katılımını kısıtlayan bir hukuk sistemi oluşturduğunu ve bunun etkin yerel yönetim faaliyetleri için sürekli engeller yarattığını ortaya koymaktadır. Bu çalışma, Türk yerel yönetimlerinin hukuki alandaki işleyişini, merkezi otoritenin getirdiği sıkı sınırlamalar karşısında sahip oldukları bağımsızlık bağlamında analiz etmektedir.

Yazar: Deniz Kongar

ENG:

The 1982 Constitution establishes local government as an institution in Turkey through  Article 127 which grants municipalities special provincial administrations and villages the authority to administer services that meet local needs  with elected councils and financial independence. The government enacted numerous reforms between the 1980s and the  2000s because of its commitment to the European Charter of Local Self-Government which aimed to  boost the independence of local authorities in administrative and financial matters. The system of administrative tutelage establishes central  authority control over local governments through appointed prefects and ministries which frequently restricts local self-governance.  The process of recentralization demonstrates a pattern where central authorities gain power over urban planning and budgeting  which threatens democratic representation. The research demonstrates the Turkish unitary state structure together with its history and current politics  maintain a legal system that restricts local autonomy for the sake of national unity and limits both judicial oversight  and citizen participation which results in persistent obstacles for effective local government operations.This study analyzes how Turkish local governments function within the legal domain by examining their independence versus the strict limitations  placed by the central authority. 

Author: Deniz Kongar