Türkiye’de Aile İçi Şiddete Hukuki Yaklaşımlar
TR:
Aile, Türk kültüründe önemli bir yere sahip olup, hem maddi hem manevi ihtiyaçların karşılandığı bir dayanışma birimi olarak tanımlanır. Fakat zaman zaman aile içinde anlaşmazlıkların ortaya çıkması şiddetle sonuçlanabilir. Söz edilen şiddet; fiziksel, sözlü, psikolojik veya ekonomik olarak ortaya çıkarak bireylerin sağlığını, güvenliğini ve yaşam kalitesini olumsuz etkiler. Bu bağlamda aile içi şiddet ise yakın ilişkilerde, ev ortamında ve çoğu zaman mağdur ile failin birbirine bağlı olduğu durumlarda meydana gelir. Verilere bakıldığında en çok kadınlar, çocuklar ve yaşlılar risk altındadır. Mağdurların korunması için kolluk kuvvetleri, mahkemeler ve sosyal hizmet birimleri çeşitli önlemler alır ve psikolojik destek sağlar. Türkiye’de ise hukuki yaklaşımlar, aile içi şiddeti önleyici ve caydırıcı tedbirlerle ele alır. Türk Ceza Kanunundaki maddeler (TCK 232, 105, 125, 106) aile içi şiddeti düzenler ve failin cezalandırılmasını sağlar. Bu hukuki düzenlemeler, hem mağdurların korunmasını hem de şiddetin önlenmesini hedefler.
Yazar: Ela Mumcu
ENG:
Family plays a pivotal role in Turkish culture, representing a system of solidarity that meets both material and emotional needs. Yet, disagreements and tensions within families sometimes escalate into violence, disrupting this sense of calm. Such violence can take physical, verbal, psychological, or economic forms, all of which undermine an individual’s health, safety, and overall quality of life. Domestic violence often occurs in close relationships and within home, where the victim and the perpetrator are tied by emotional or economic dependence. Research shows that women, children, and the elderly are among the most vulnerable groups.
To safeguard victims, various institutions such as law enforcement, courts, and social service organizations, implement measures and provide psychological support. In Türkiye, legal frameworks approach domestic violence with both preventive and obstructive measures. This is demonstrated in Articles 232, 105, 125, and 106 of the Turkish Penal Code which regulate such offenses, ensuring accountability for perpetrators while prioritizing the victim’s overall safety and wellbeing. These laws aim not only to punish violence but also to prevent its recurrence.
Author: Ela Mumcu